Seachtain na Gaeilge Feicthe ó bPáras

Is annamh a gcuirim síos as Gaeilge, de bharr de roinnt réasúin, ach dúradh liom gur Seachtain na Gaeilge é i láthair. Mar sin, cén fath nár gcuardainn an dóigh chun píosín a dhéanamh chun an rud a chéiliúradh? Anseo i bPáras ní bhíonn mórán seans agam chun an teanga a thabhairt amach as an phóca - ní malairt mór é sin de mBÁC nó an páirt mór de h-Éireann. Is minice, bíonn sé áisiúil chun agallamh, deireamar, níos príobhádach a chóiméad i measc na daoine, cé dóibh a bheadh an Béarla chomh léiritheach ná an bhFraincis féin. Ar ndóigh mar sin féin is annamh ná é sin a tharladh. Don pháirt mór de hÉireannaigh eisimeracaigh, oibríonn an teanga sinsearach mar brat breise, cosúil le leann dubh áirithe ná bhur stair dearóil ar láimhe na Shasanaigh (ocht aoise anróitaigh, leoga) nó, mar a deir blogeoir amháin le déanaí 'mar geansaí na gCealtaigh teangeolaíochta'. Níl na eisimircigh go h-án difriúil den slua sa bhaile mar sin. Agus tá orm a ghlacadh go bheathaím an claonadh sin mar scríobh trí Gaeilge ar an mblog seo i rith na Seachtain na Gaelige amháin (gan bheith fhios agam go bhfuil sé ar siúl fós). Ach is é an lámh a roinneadh dúinn sa Stair (agus nílim ag lochtadh na Sasanaigh amháin nuair a deirim é sin); is deacair go leor chun Stair na hÉireann ná sa chultúr a phlé nó aird a chur orthu le éinne trí Bhéarla na laethanta seo. Mairfidh an teanga Gaelach ar feadh cúpla h-aoise níos mó, ach beidh sé mar simulacrum saghas plaisteachach, mar sin féin den gcultúr níos fairsinge. Bhuel, ar aon nós is é sin mo pháirtín déanta liomsa. Geallaim go ndéanfaidh mé é arís roimh an am seo an bhliain seo chugainn.